1st week in Sao Paulo

Woensdag 8 januari was het tijd om Holambra te verlaten en op weg te gaan naar de grote stad San Paulo. Het was maar twee uren rijden met de auto, maar wauw wat een verschil! We reden naar ons volgende verblijf en het enige wat ik zag waren kleine en wrakkige huizen waar geen ruimte tussen zat. Drie weken verblijven we in een van de vele favelas hier in San Paulo om daar met voornamelijk daklozen te werken. Onze contactpersoon in San Paulo is Erik Visser, die de oprichter van Children asking is.
We dachten dat in San Paulo 17 tot 20 miljoen mensen woonden, maar Erik vertelde ons dat er wel 23 miljoen mensen wonen. Dit op een oppervlakte wat je kan vergelijken met de provincie Utrecht!

Wist u dat:
- Doordat er zoveel mensen in deze stad wonen en er daardoor ook te veel autos op de weg rijden, de overheid iets heel unieks heeft bedacht: Ze hebben een regel hier dat het laatste nummer van de kentekenplaat bepaalt op welke dag je niet in sao paulo mag rijden. De auto van Eric bijvoorbeeld heeft op het einde een 3, wat betekent dat hij op donderdag niet in san Paulo mag rijden.
- Als het donker is er veel door rood wordt gereden. De reden hiervan is dat terwijl je de auto stop zet en wacht totdat het licht groen wordt, de kans ook groter is dat de mensen in de auto worden bestolen door bandieten.
- Rond etenstijd er zoveel mensen in de trein zijn dat men zich amper kan bewegen. (zie foto).

Op onze eerste dag, maakten we in de middag een wandeling door de favela waar we de aankomende drie weken zouden verblijven. We gingen met Eric de pastoor, die ons in verschillende huizen en bij verschillende families een kijkje zou laten nemen. Het begon bij een familie waarbij de ouders werkende waren en de vier kinderen de hele dag binnen waren om voor de kleine baby broertjes; zusjes te zorgen. Het laatste huis wat we bezochten vond ik verschrikkelijk om te zien. Op ... m2 leefde een familie van 6 personen. Waar ze leefden was zowel de binnen als buitenkant vies en stonk, ze hadden bijna niks qua eten of kleding en dat kon je aan alles zien. Later hoorde ik dat de vader de kinderen leerde om te bedelen en zo aan hun geld te komen wat alles nog verschrikkelijker maakt. Als vader moet je de kinderen leren om te werken voor het geld i.p.v. te bedelen. We hadden ons laatste thuisbezoek van die dag gehad, maar we kwamen nog veel dingen tegen wat ons bleef verassen. Onderweg naar ons verblijf kwamen we nog een jonge meid van 19 jaar tegen die de prostituee van deze favela is en verslaafd aan drugs is en een vrouw waarbij we ook een thuisbezoek wouden doen, maar we dat vervolgens niet deden omdat de vrouw stomdronken was.
Vaak als we het terrein van ons verblijf uit of in lopen zien we overal kinderen en hangjongeren. De kinderen hier hebben vakantie van .. december tot 2 februari en omdat ze niet op vakantie gaan of geen vakantiebaantje hebben, vervelen ze zich en beginnen velen van hen vaak al op 12 jarige leeftijd te expirimenteren met drugs waar sommigen ook vervolgens verslaafd aan worden.

Om door te gaan op drugsverslaving:
Vrijdagavond gingen we naar de plaats ‘Crackolândia’waar drugsverslaafden op straat leefden omdat al hun geld en energie in de drugs opging. We gingen met een team van zon 25 mensen en brachten een grote pan eten en drinken met ons mee om uit te delen. Toen ik op de plek kwam waar al de drugsverslaafden leefden zag ik mijn ogen uit. De straten waren gevuld met drugsverslaafden, zittend op grond of rondhuppelend om drugs te gebruiken of er maar aan zien te komen. De mensen zagen er ondervoed en smerig uit met veel ellende in de ogen. Aan alles kon je zien dat hun hele leven bestond uit drugs en dat niks anders belangrijk voor ze was. We konden geen fotos maken die avond, omdat we dan erg in de problemen zouden komen. Een paar dagen later kwam er een eenmalige opruiming door de overheid om de helft van deze drugsverslaafden onder te laten komen in een oud hotel. Tijdens deze opruiming konden er toch wat fotos worden gemaakt en je kunt zien op deze fotos waarin sommige drugsverslaafden op dit moment leven.

Veel werk te doen dus in Gods koningkrijk wat het het allemaal waard is.
Van maandag tot en met woensdag organiseerden we smiddags een kinderprogramma in een flat waar mensen woonden die eerder dakloos waren en nu voor een klein bedrag toch nog een kleine plek hebben om in te wonen. We deden clowning voor de kinderen, zongen christelijke liederen en vertelden de kinderen over de liefde van onze God. Ook hebben we al aardig wat kerken bezocht en konden daar ons nieuwe theater stuk over DROMEN opvoeren (wat we zelf hebben gemaakt jahaa ).